Moja włosowa historia, czyli od blondynki do blondynki

Cześć :) Dziś mam dla Was post, na którego pomysł wpadłam wczoraj przeglądając moje stare zdjęcia. Czemu by Wam nie pokazać moich włosowych wariacji i przemian. Zaznaczam i proszę o wyrozumiałość dla mojej facjaty i słit foci, śmiejcie się, ale wtedy takie fotki z rąsi były na porządku dziennym, dziś się mam ładny ubaw :D Grunt, ze nie było dziubków.

 Niestety, nie pokażę Wam koloru naturalnego z prostej przyczyny- nie dysponowałam wtedy cyfrówką, a naturalne włosy miałam chyba do drugiej klasy gimnazjum i nie mam fotek z tamtego okresu. Mój naturalny kolor nie podobał mi się nigdy- był taki mysi, nijaki. Moją przygodę z farbowaniem zaczęłam zbyt wcześnie, przyznaję się do tego z pokorą, że byłam młoda i głupia. Czasu nie cofnę. 

Kolorem, który miałam przez kilka lat, czyli od chyba drugiej gimnazjum był blond, zawsze wybierałam farby najjaśniejsze. Następnie, strzelił mi do głowy pomysł, aby urozmaicić kolor i (chyba) w pierwszej klasie liceum postanowiłam wewnętrzną partię włosów pomalować na burgund. Z burgundu zrobiłam czerń i taki kolor miałam dłuższy czas. Miałam wtedy najdłuższe włosy w mojej karierze.

Po pewnym czasie znudził mi się blond, postanowiłam postawić na naturalność. Pragnęłam ciemniejszego, stonowanego blondu. I przed maturą uskładałam pieniążki, aby oddać się w ręce doświadczonej fryzjerki. I wiecie co? Żałuję tego jak mało czego w moim życiu. Gdyby zabieg ten się udał, z pewnością do tej pory byłabym przy kolorze, jaki sobie wymarzyłam. Ale `mądra` fryzjerka chyba nie przemyślała do końca sprawy i wybrała zbyt ciemną farbę. Ja, jako człowiek zielony wtedy w tej kwestii, nie miałam pojęcia, że trzeba wybrać jaśniejszą farbę niż odcień, jaki chcemy rzeczywiście uzyskać, ponieważ na włosach rozjaśnianych kolor wychodzi ciemniejszy. Po zabiegu dekoloryzacji dolnej partii włosów i obcięciu (bez mojej jednoznacznej zgody!! ) zniszczonych końcówek- pamiętajmy wszyscy, że dla przeciętnego śmiertelnika końcówki znaczą 3-4cm, dla fryzjerki jest to 15cm- posiedziałam trochę z farbą na głowie, z czego wyszedł mi brąz! Brąz, który po zmywaniu się dawał zielone refleksy. Pozostawię to bez komentarza.

Po dwóch tygodniach wyglądałam okropnie. I świadoma konsekwencji, zdecydowałam się na ponowne farbowanie. Tym razem w domowym zaciszu. Skoro już miałam brąz, stwierdziłam, że pozostanę przy takiej opcji. Była to bardzo radykalna zmiana, ludzie nie poznawali mnie na ulicy. Ja sama siebie zresztą też, gdy patrzyłam na siebie w lusterku. Tęskniłam za blondem, choć chyba nie chciałam się do tego przyznać. Nawet sama przed sobą.

Pozostałam przy tym kolorze dłuższy czas. Pogłębiałam go farbując nieco ciemniejszym odcieniem brązu, prawie wpadającym w czerń, ale zaznaczam, że nigdy farby o takowym odcieniu nie kupiłam. Poniższe zdjęcie przedstawia moje włosy w najciemniejszym wydaniu.

Po pewnym czasie stwierdziłam, że czas na zmiany i robimy czerwień. Co ja wyprawiałam z włosami to Bóg jeden wie. Kąpiele rozjaśniające, rumianek, rozjaśniacz... Wszystko po to, aby uzyskać wymarzony odcień. A nie chciałam decydować się na radykalne rozjaśnianie włosów, nie były w zbyt dobrym stanie. Eksperymentowałam więc samodzielnie. I efekt był taki, że włosy u nasady przybierały wymarzonego odcieniu, a reszta pozostawała bez zmian. Zdjęć z tego okresu mam mało, ze względu na brak aparatu, a ten w telefonie... Lodówka? Pralka? Toster? Zwał jak zwał. 

( Data pod prawym zdjęciu jest fałszywa)

Gdy udało mi się w większym stopniu rozjaśnić włosy, przez kilka miesięcy farbowałam włosy henną, uzyskując kolor prawie wymarzony. Pragnęłam czerwieni o chłodnej tonacji, wpadającej w róż, a ona wpadała w rudy. Ale przeżyłam to. Fantazja spełniona.Na włosach miałam mniej więcej coś takiego... 

Pewnego dnia, wpadłam na pomysł, że może zostanę rudą wiewiórą :D Już niewiele mi do niej brakowało. Kolor świetny, choć zdjęcie robione pralką. Jednak szybko się zmywał- jak to czerwienie i rudości mają w zwyczaju.

Po kilku farbowaniach rudością (mniej więcej w lutym), stwierdziłam, że mam dość wciąż wypłukującego się koloru. A i Jakub podśpiewywał, że zakochał się w blondynie... Więc stwierdziłam, że czas na kolejną zmianę. Na zmianę, od której zaczęło się moje włosomaniactwo. Postanowiłam wrócić do blondu. Ile nerw mnie to kosztowało, to możecie sobie wyobrazić. Rudy, który tak bardzo mi się podobał, teraz stał się teraz moim utrapieniem, ponieważ żaden rozjaśniacz i farba nie radziły sobie z rudymi końcówkami. Dopiero niedawno udało mi się wytępić ten kolor. Farbowałam na dwa razy. Po pierwszym razie chodziłam z jajem na głowie, po drugim- wyglądałam względnie. A z trzecim już było ok :)

Nie mam zdjęć ukazujących etapy przechodzenia z koloru, ponieważ minął mi szał na selfie, a i nie miałam w planach założenia bloga. Moje włosy obecnie wyglądają następująco.

Gratuluję tym, którzy dobrnęli do końca tego tasiemca :) Pewnie myślicie- po co było to kombinowanie i niszczenie włosów? Ja w tamtym okresie nie myślałam w tych kategoriach. Teraz uważam, że jednak czegoś mnie to nauczyło i pomogło znaleźć kolor, w którym czuję się najlepiej :)

Jak widać, nawet włosy przejściach można przywrócić do lepszej kondycji. I czasem nie warto ufać fryzjerom. Pytałam kilku fryzjerek, czy widzą szansę w tym, abym do blondu powróciła. Żadna nie chciała się podjąć tego wyzwania. Zrobiłam wszystko sama (z pomocą mamy). Można? Można :)